Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri 23 Mart 1960'ta Urfa'da vefat etmişti. Bediüzzaman Hazretleri'nin cenazesi, Ulu camide kılınan namazdan sonra Dergah'ta ayrılan mekana defnedilmişti. 

Bayram Yüksel, Said Nursi Hazretlerinin vefatından birkaç dakika önce boynuna sarıldığı ve dünya gözüyle son gördüğü kişidir...

BEDİÜZZAMAN’IN SON SÖZLERİ BÜTÜN HAYATINI ÖZETLER

20 Mart 1960, sabah sa­at tam do­kuz­da Üs­tad’ımı­zın ace­le em­riy­le Is­par­ta’dan yo­la çık­tık. Kon­ya, Ada­na ve An­tep’ten son­ra Ur­fa’ya va­sıl ol­duk.

Yol­da Üs­tad’ımız mü­ker­re­ren: ‘Ev­lât­larım, siz hiç me­rak et­me­yin. Ri­sa­le-i Nur din­siz­le­rin, ma­son­la­rın belini kır­mış­tır. Ri­sa­le-i Nur dai­ma ga­lip­tir. Siz hiç me­rak et­me­yin. Bun­lar be­ni an­la­ya­ma­dı­lar, bun­lar be­ni anlaya­ma­dı­lar. Bun­lar be­ni si­ya­se­te bu­laş­tır­mak is­te­di­ler’ di­yor­du. Mükerreren bunları söylüyordu Üstad’ımız...

Üs­tad’ımız­la be­ra­ber Zü­be­yir Ağa­bey, ben ve şo­för­lü­ğü ya­pan Hüsnü Bayram kar­deş be­ra­ber Ur­fa’ya var­dık. Ora­da Ab­dul­lah Yeğin Ağa­bey’­le bu­luş­tuk. Üs­tad’ımı­zı İpek Pa­las Ote­li 27 nu­ma­ra­lı oda­ya yer­leş­tir­dik. Ur­fa­lı­lar du­y­muş, akın akın gel­me­ye baş­la­dı­lar­. Üs­tad da hiç gör­me­diği­miz şe­kil­de her­ke­si ka­bul edi­yor­du, her­kes de el­le­ri­ni öpüyor­du.

SAİD NURSİ HAZRETLERİ NASIL VEFAT ETTİ

Ak­şam na­ma­zın­dan son­ra ayak­ta du­ra­mı­yor­dum, Zü­be­yir Ağa­bey ‘Git bi­raz yat’ de­di. Bir-iki sa­at yat­tım. Zü­be­yir Ağabey: ‘Kar­de­şim, ayak­ta du­ra­mı­yo­rum’ de­di. ‘Gel ağa­bey bi­raz yat, ben iyi­yim, nö­bet de­ği­şe­lim’ de­dim. Hüsnü kardeş­le be­ra­ber idim. Hüsnü de: ‘Dü­şe­ceğim, ayak­ta zor du­ru­yo­rum!’ de­yin­ce onu da Zü­be­yir ve Ab­dul­lah ağabeylerin yat­tı­ğı oda­ya gön­der­dim.

Üs­tad’ımız buz is­temiş­ti, bu­zu he­men bu­la­ma­dık, son­ra gel­di, Üs­tad is­teme­di. ‘Üs­tad’ım, çay ya­pa­yım’ de­dim. ‘İstemez’ di­ye işa­ret et­ti. Üs­tad çok ha­ra­ret­len­miş­ti, mü­te­madi­yen ku­ru­yan du­dak­la­rı­nı ıs­lak men­dil­le si­li­yor­dum. Üstü­nü ör­tü­yor­dum, fa­kat Üs­tad hemen atı­yor­du.

Ge­ce sa­at 2. 30 oldu... Üs­tad bir ara eliy­le boy­nu­mu tut­tu, ben kol­la­rı­nı ovu­yor­dum. O sı­ra­da Üs­tad’ımız elleri­ni göğ­sü­nün üs­tü­ne koy­du. Üstad uyu­du zan­net­tim. So­ba­yı yak­tım, sa­hur­da ağa­bey­ler­le ye­mek yiyece­ğiz di­ye bek­le­me­ye baş­la­dım. Me­ğer mübarek Üs­tad’ımız ebedî âle­me göç­müş...

Sa­hur gel­di geç­ti. Ağa­bey­ler: ‘Bay­ram Kar­deş, uyu­muş kal­mı­şız’ de­di­ler. Ben sa­bah nama­zı­nı kı­lıp Kur’an cüz’ümü oku­ya­cak­tım. Bi­raz son­ra, ‘Ya­hu Bay­ram Kar­deş! Üs­tad Haz­ret­le­rin­den ses gel­mi­yor’ de­di­ler. Ben: ‘Üs­tad uyu­du, onu üşüt­me­yin’ de­dim. Tek­rar gel­di­ler, tek­rar ‘Üs­tad’tan ses gel­mi­yor’ de­yin­ce be­ra­ber Üs­tad’ın oda­sına var­dık. Zü­be­yir Ağa­bey başucunda, dör­dü­müz Üs­tad’a ba­kı­yo­ruz. (Zübeyir Gündüzalp, Bayram Yüksel, Hüsnü Bayram, Abdullah Yeğin)

Üs­tad’dan hiç ses gel­mi­yor­du... Fa­kat vü­cu­du sı­ca­cık­tı... Bi­zi müt­hiş bir te­lâş al­dı... Zü­be­yir Ağa­bey: ‘Ur­fa’da Elâ­zığ­lı Vaiz Ömer Efen­di var, ona ha­ber gönde­re­lim, o bi­lir’ de­di. Ha­ber gön­der­dik, gel­di. Üs­tad’ı gö­rün­ce, ‘İn­na lil­lâ­hi ve in­na iley­hi râci­ûn. Üs­tad ve­fat et­miş kar­deş­le­rim…’ de­di. 23 Mart 1960...