Her şeyi biliyoruz ama yapmamız gerekenleri yapmıyoruz. Dikkatinizi çekeyim "İlim" demiyorum, "bilgi" var ama uygulama ve pratik yok... Şayet hakkıyla "ilim" olsaydı amele dönüşürdü. Çok bilmek marifet değil. Şeytan hepimizden çok biliyor zira.
Özellikle gençlik; üniversite gençliği resmen ateşin içinde. Bilâistisna bütün büyük günahlar sıradanlaşmış durumda... Üniversitelerin hiçbir bölümü bu açıdan müstesna değil dikkatinizi çekiyorum. Acı gerçek bu maalesef. "Amel-i salih" ve "takva" kavramları arkeoloji müzesinde sergilenecek birer tarihi kalıntı olacak neredeyse. İlerde, "Çok eskiden böyle iki şey varmış" diyecekler...
Bu ateşin büyüklüğünü ve ürkütücülüğünü gördükleri halde, salih amel ve İslam ahlakı ile hüsn-i misâl olmaya çalışmak, buna destek sunan toplumsal yapılara sahip çıkmak yerine; insanların kafasını sürekli "Dinde şu yok, dinde bu yok, sünnet yok, hadis yok, tasavvuf yok, cemaat yok..." diyerek iğdiş edenlere veyl olsun.... İnsanlar salih ameli nerede, hangi kaynaktan ve hangi mektepte öğrenecekler? Nerede ve nasıl etkileşim içinde olacaklar sorması ayıp!
Buyrun, gençliğin önemli bir kısmının dini, imanı, arı, hayâsı nihayet mayası gitti gidiyor, bozuldu bozuluyor... Bunun çaresi derin bir Allah korkusu ve ince tefekkürle bezenmiş mümince bir hayatın koordinatlarında mı, yani fiil ve amelde mi?! Yoksa sistemsiz "bana göre"lerle boşboğazlık etmekte ve malumarfuruşluk mu yapmakta?! Şimdiye kadar bu sözüm ona "yok"larla kim ıslah oldu, kaç kişinin, kimin amel-i salih düzeyi arttı...
Buyrun, "yok" dediğiniz şeylere farzımuhal yok diyelim... Giderek artan bir manevi boşluk ve başıboş nesillerimiz "var". Peki bu boşluğun içinden nasıl çıkacağız, sadra şifa bir öneriniz var mı? Tabiki o da "yok"... Bu muazzam "Boş"luğun üstesinden "yok"lukla mı geleceksiniz???
