Bazıları var, yedi sülalesi saraylarda, dadılarla hizmetçilerle büyümüş sanırsın. Yahu kardeşim baban, değilse en fazla deden veya onun babası tezekle ısınan, toprak damın altında barınan, önceleri çarık daha sonra kara lastik giyen, elleri nasırlı, yüzleri yazın güneşten kışın soğuktan kavruk insanlardı. Bu utanılacak değil aksine iftihar edilecek bir şey. Zira bir milleti millet yapan maya, öz, cevher işte o nasırlı ellerin sahiplerinin taşıdığı ruhta gizli...
Bu tipler parayı, makamı, şöhreti bulmuş olabilirler ama bu çakma aristokrat tavırlar kaybettikleri şeylerin daha fazla olduğunu gösteriyor da farkında değiller.
Şanlıurfamızda bu durumu, yani özünü unutup kibirli sosyetik tavırlara girenleri vasfeden çok veciz bir söz var; "Anay (annen) soğan, babay (baban) sarmısak, sen nereden çıktın tuhbe çiçeği?" 
:) Kısacası nereden geldiğini unutmamak da büyük bir erdem.
......
Bir de aslında buram buram kibir kokan; ancak sözüm ona "tevazu" bildiren bir takım kelimelerle süslenerek kurulan cümleler, yapılan anlatımlar var. O tür ifadeleri okurken hakikaten "daral" geliyor insana...
Bir faziletin varsa, muhakkak onu izhar etmen gerekiyorsa ve mütekebbirâne bir tavra girmekten kaçınmak istiyorsan; "Rabbimin fazl-u keremiyle bana ikram ettiği, nasip kıldığı şöyle şöyle bir durum var." dersin biter gider. Kelimeleri eğip bükmek de nedir?!
Yahut o kadar mütevazı iseler hiç yazmasınlar. O anlatmakta zorlandıkları faziletleri de kendilerine kalmış olur. Bence çok da isabetli olur...
