Selamın en güzeliyle başlayalım. Allah’ın selamıyla..

Geçen yazımızdan kalan bir sorumuz vardı. Dünyayı sevmek veya sevmemek üzerine..

Nedense dindar bir bakış söz konusu olunca dünyanın kötülüğünden dem vurulur ve uzaklaşmak önerilir.

Halbuki hem bu dünyada yaşıyoruz ve hem de bizi bu dünyaya bağlayan pek çok şey var.

Doğru olan ne?

Bir Müslüman dünyayı sevmeli mi, sevmemeli mi?

Bu dünya sadece Müslüman olmayanlara mı bakıyor?

İsterseniz bu soruya yine, bir önceki yazımızda olduğu gibi Bediüzzaman’ın yorumuyla cevap bulalım;

Sözler adlı eserinde bir hadisi şerifi mevzu ederek, bu konuya parmak basıyor. Malum Bediüzzaman, bütün eserlerinde Rabbimizin kemalatına medar ve hüccet olarak dünyayı göstermekte ve dünyadan aşıkane bahsetmektedir. Lakin bir hadiste dünya cife (leş) olarak yad edilmiştir ve bu durum sanki bu muhabbetle çelişmektedir.

Bu suale Bediüzzaman’ın cevabı şöyledir:

“Dünyanın üç yüzü var.

Birinci yüzü Cenâb-ı Hakkın esmâsına bakar. Onların nukuşunu gösterir. Mânâ-yı harfiyle, onlara âyinedarlık eder. Dünyanın şu yüzü, hadsiz mektubât-ı Samedâniyedir. Bu yüzü gayet güzeldir; nefrete değil, aşka lâyıktır.

İkinci yüzü âhirete bakar. Âhiretin tarlasıdır, Cennetin mezraasıdır, rahmetin mezheresidir (çiçek bahçesi). Şu yüzü dahi, evvelki yüzü gibi güzeldir. Tahkire (küçümsemeye) değil, muhabbete lâyıktır.

Üçüncü yüzü insanın hevesâtına bakan ve gaflet perdesi olan ve ehl-i dünyanın mel'abe-i hevesâtı (heveslerinin oyun yeri) olan yüzdür. Şu yüz çirkindir. Çünkü fânidir, zâildir, elemlidir, aldatır. İşte, hadiste varid olan tahkir ve ehl-i hakikatin ettiği nefret, bu yüzdedir.”

İşte Kur'ân-ı Hakîmin kâinattan ve mevcudattan ehemmiyetli bahsi evvelki iki yüze bakar. Sahabelerin ve sair ehlullahın teveccüh ettikleri dünyaları evvelki iki yüzdedir. Hadisin ifade ettiği mana da bu son yüze bakar.

Böyle bir bakış altında (ki biz buna mana-yı harfi bakışı diyoruz) bir Müslümanın dünyaya bakışı, bir gayr-ı müslime veya ehl-i dünyaya nazaran iki kattır ve buna da hakkı vardır. Aksi takdirde, kainatta cereyan eden Esma-i İlahiyenin tecellilerine gözümüzü kapamış oluruz ki, bu Rabbimizi tanıma da büyük bir eksiklik demektir.

Rabbimiz, dünyayı O’nun namına ve O’nu tanımak adına sevmeyi bize nasip etsin.

Allah’a emanet olun.