Yeniden merhaba.

15 Temmuz darbe girişimi sonrasında sıklıkla duymaya başladığımız bir ifade de şu oldu:

“Allah rızası için dediler verdik.

Allah için dediler destekledik.

Ama darbe girişimiyle gerçek yüzlerini gördük.

Artık yok...”

Bu ifade elbette bir pişmanlığı ve aynı zamanda bir kandırılmışlık duygusunun rahatsızlığını da ortaya koyuyor.

Peki, neden kandırılmışlık duygusu?

Neden samimiyetle (olduğunu sandığımız), “Allah rızası için” denilen bir işten, böyle menfi bir sonuç çıkıyor?

Aslında dikkatli değerlendirildiğinde, malum yapının sadece; milli egemenliğe, meşru hükümete, halkın çoğunluğunun istediği yönetime, vatanın huzuruna darbe girişiminde bulunmadığını görürüz.

Bundan başka; büyük ve samimi çoğunluğun (Cumhurbaşkanımızın ifadesiyle, tabanı ibadet olan kesim de dâhil) duygularına, değer yargılarına, iyi olarak gördüklerine de darbe vurmuştur.

Bu mevzuların konuşulduğu bir sohbet ortamında birisi feryat ediyor:

“İyi de kardeşim, bundan sonra kimseye güvenemeyecek miyiz?

Kimin doğru olduğunu, kime güveneceğimizi nasıl ayırt edeceğiz” diye…

Bu çok önemli bir kafa karışıklığının, güvensizlik durumunun ve bundan sonrasına ait belirsizliğin, net bir şekilde ortaya konması gereken bir cevaba ihtiyacı var.

Hem de çok güvenilir bir kaynaktan ve reddedilemeyecek bir kabule ihtiyacı var.

Malumunuz bizim en öncelikli kaynağımız Kur’an ve Sünnettir. Dolayısıyla tabi olunacak olanın, güvenilir olanın ne olduğunun da bu kaynaklara göre ortaya konması gerek:

Mektubat adlı eserinde Bediüzzaman, önemli bir tehlikenin altını çiziyor:

“Ehl-i dalâlet, ehl-i ilmi, ilmi vasıta-i cer etmekle ittiham ediyorlar, "İlmi ve dini kendilerine medar-ı maişet yapıyorlar" deyip insafsızcasına onlara hücum ediyorlar. Bunları fiilen tekzip lâzımdır.”

Yani; bazı zalim ve sapkın insanlar, ilim sahiplerini, bu ilimlerini bir şeyler elde etmek için kullanmakla itham ediyorlar. İlim ehlinin üzerindeki bu ithamın, uygulamada görülecek şekilde fiilen düzeltilmesi gerekmektedir.

Üstelik zaten, Allah için yapılan bir işin karşılığı yine Allah tarafından verilecektir ve bu durum zaten Kur’an ayetlerinde "Benim mükâfatımı vermek ancak Allah'a aittir." (Yunus Sûresi, 10:72; Hûd Sûresi, 11:29; Sebe' Sûresi, 34:47) şeklinde belirtilmektedir.

Yâsin suresin geçen "Doğru yolda olan ve sizden hiçbir ücret istemeyen kimselere tâbi olun." (Yâsin Sûresi, 36:21.) ifadesi ise, “artık kime güveneceğiz?” türünden sorulara net bir cevap niteliğinde:

Hiçbir şey istemeyen kimselere tâbi olunması emri ortada…

Gelin görün ki, yaşadığımız son olaylar, milletimize bu kadar zarar veren bir yapının, insanlardan sürekli olarak bir şeyler istediği ve devamlı almak suretiyle büyüdüğünü gösteriyor. Sadece bu durum bile, bu yapının bir Cemaat veya Tâbi olunacak bir yapı olmadığını, aksine Kur’an’ın bu emrine net bir muhalefet olduğunu söylemiyor mu Allah aşkına…

Hani denilebilir ki, bu yapı insanlardan bir şey istememiş olsun. Sırf Salih (!) oldukları için, insanlar gelip bu yapıya bir şeyler vermiş olsun. Böyle bir çelişkili durum için de, Bediüzzaman’ın harika bir yorumu var:

“İbn-i Hacer diyor ki: "Salâhat niyetiyle sana verilen birşey sâlih olmazsan kabul etmek haramdır." (İbni Haceri'l-Heytemî, Tuhfetü'l-Muhtâc li-Şerhi'l-Minhâc, 1:178.)

İşte, şu zamanın insanları, hırs ve tama' yüzünden, küçük bir hediyesini pek pahalı satıyorlar. Benim gibi günahkâr bir biçareyi, sâlih veya velî tasavvur ederek, sonra bir ekmek veriyorlar.

Eğer-hâşâ-ben kendimi sâlih bilsem, o alâmet-i gururdur, salâhatin ademine delildir.

Eğer kendimi sâlih bilmezsem, o malı kabul etmek caiz değildir.”

Yani özetle; ne öyle ne böyle, kimseden bir şey almamak lazım.

Alanlar ise ne yazık ki Salih insanlar değiller. Vesselam.