Hayalleri olmalı insanın düzinelerce heybesinde biriktirdiği. Kimi zaman anlamlı kimi zaman anlamsız. Kimi zaman yakın gerçeğe kimi zamansa alabildiğine uzak. Ama yine de hayalleri olmalı insanın. Hiç gerçekleşmeyecek olsa da başını kaldırdığında bir yıldız gibi parlayıp ona göz kırpacak hayalleri. Varsın gerçek olmasın hayallerimiz. Varsın saçma sapan olsun ama yeter ki olsun. Çünkü eğer hayalleri olmazsa insanın şu bir tane üzüm yediren bin tokat vuran dünyada mutlu olamaz insan. Her şeyin büyük bir karmaşa, büyük bir hızla yuvarlanıp gittiği şu dünyada sığınacak bir limanı, inandığı hayalleri, uğruna savaştığı idealleri olmazsa savrulup gider insan bir kuru yaprak misali.
“İnsanın tek mutlu olduğu yer muhayyilesidir.” demiş yazar. Çünkü hiçbir şey hayallerdeki kadar mükemmel olamaz. Belki de bir hayalin gerçek olması bile hayalini kurduğumuz andaki kadar mutlu etmez bizi. Çünkü şu dünyadaki hiçbir şey eksiksiz değildir. Bu yüzden insan sadece muhayyilesinde mutludur. Her şeyin mükemmel olduğu ve kendisinin tasarladığı yegane yerde. Neden mutlu olduğumuz tek yeri de çalalım ki kendimizden? İleride gerçekleşmemesinden korktuğumuz için neden kaçalım ki hayal kurmaktan?
Hayalleri olmalı insanın. Kategori kategori. Kimisi gerçeğe daha yakın kimisi ise olabildiğince saçma belki de. Kimisi ise sınırlarının en üstünde elini uzatsan tutacakmışçasına yakın ama bir o kadar da uzak. Kendini ne olduğunu neler yapabileceğini insana hatırlatan. “haydi ha gayret başarabilirsin” diye sürekli onu kamçılayan hayalleri. Belki hiçbir zaman ulaşamayacağı, bir yıldız gibi sürekli yol gösteren sürekli kendine çağıran.
Mesela 10 yıl sonra bir yere koymalı kendini insan. hayal atına binip 10 yıl sonraki kendine gitmeli ve o hayale ulaşmak için çabalamalı koşmalı ter dökmeli. 10 yıl sonra belki o hayal gerçek olmayacak ama hiçbir çaba da boşa gitmeyecek. 10 yıl boyunca çabalamış sen artık eski sen olmayacaksın. Gerçekleşmeyen bir hayal uğrunda ter dökülmüşse eğer çok şey katmıştır insana ve bu da zaten yeterlidir. Ve insan asla yılmamalı sürekli koşmalı o hayalin peşinden farklı yollardan farklı şekillerde ama hep ona doğru. Edison inanmasaydı hayallerine yılsaydı ilk denemeden icat edebilir miydi ampülü. “her şey bitti üstadım şimdi ne yapacağız” diyen talebesine “çay koy keçeli yeniden başlayacağız” demeseydi üstad bediüzzaman Said Nursi dünyanın dört bir yanına neşredebilir miydi nurları.
İnsan inanmalı hayallerine, kendine ve en başta kendini bu muhteşem istidadlarla halife-i arz olarak yaratana. İdealler koymalı kendine. Hayata geliş amacını öğrenip o amaç çerçevesinde farklı amaçlar da edinmeli. Hayal kurmalı, ümit etmeli ve hiç durmadan yürümeli şu hayatta. Tereddüt etmeden günahları haricinde pişman olmadan ve bir an bile ümitsizliğe kapılmadan.
