Nerden ve nasıl başlasam bilemiyorum o kadar çok şey yaşandı ki son günlerde. O kadar çok duyguyu bir anda yaşadık ki ülke olarak ne hissettiğimizi bilemez hale geldik. Aynı anda öfkeyi, endişeyi, üzüntüyü, korkuyu, coşkuyu yaşabildik. Bir yandan ülkemiz için endişelenirken diğer yandan milli duygularla coşkulanabildik, bir yandan şehitlerimiz için üzülürken diğer yandan ülkemize bunları yaşatan vatan hainlerine karşı öfkelenebildik vatanımız için geleceğimiz için korkabildik. Ve birazda ne hissettiğimizi ne hissetmemiz gerektiğini şaşırdık.
Bu süreçte o kadar çok kez yazmak geldi ki içimden yaşanılanlara dair birkaç cümle olsun yazabilmek. Ama olmadı bi türlü ne yazmam gerektiğini nasıl yazmam gerektiğini kestiremedim. Öfkemi mi kusmalıydım “bunlar vatan haini” “sizi affetmeyeceğiz”… gibi ya da endişemi mi paylaşmalıydım “ meydanlardaki halkın arasına bi canlı bomba koysalar ne olacak” “bunlar tekrar kalkışma girişiminde bulunur mu” … diye şehitlerimiz için üzüntümü mü paylaşmalıydım, yoksa milletimin kahramanlığından dolayı hissettiğim mutluluğumu mu, milli coşkularımı mı ifade etmeliydim yoksa olası yaşanılacaklar için endişemi mi… uzun lafın kısası bu kadar çok duyguyu bir arada yaşarken hiçbir şey yazamadım ve belki de doğru olan biraz durulmayı beklemekti çünkü duyguların galeyanı anında sarf edilen sözler istemeyen sonuçlara yol açabilmektedir ve nitekim öyle de oldu bu nedenle ortalık biraz daha durulduktan sonra yazıyorum bu satırları yaşadığım duygu karmaşası bira daha durulduktan sonra. Şimdi ise hissettiğim tek şey hüzün
Siyaseti seven bi insan olmadım hiç. Açıkçası siyasete hiçbir zaman ilgi duyamadım. Siyaset olmadan ülke nasıl yönetilirdi onu da bilmiyorum belki de siyaset gerekli bir şeydir bazı noktalarda bilemiyorum dedim ya hiç anlamam politikadan siyasetten. Ama inanların sürekli yalan söylediği göstermelik hareketlerde bulunduğu birbirini sürekli yargıladığı bi camia gerçekten hiç üzerinde kafa yorulası gelmiyor bana. Bu nedenle kalkıp da bu parti öyle yaptı şu şöyle yaptı filan demeyeceğim.
Dedim ya şuan tek hissettiğim duygu hüzün. Hüzünleniyorum çünkü insanların hırsları uğruna neler yapabileceğini görmek canımı acıtıyor, savaşlar, Suriye, minik Umran canımı acıtıyor.
Son günlerde FETÖ davasında yaşanılanlar,
insanların birbirlerini kırmaktan çekinmeden yazdıkları çizdikleri,
sevmedikleri insanları FETÖ’cu diye ihbar etmeleri,
insanların panik hali, şehitlerimiz,
kandırılmış büyülenmiş örgüt üyelerinin masum aileleri,
örgüt üyesi olup da iyi kamufle olduğu için yakalanamayanlar varken masumların çektikleri,
örgüt liderinin hala Amerika’nın çatısı altında barınabilmesi videolar yayınlayabilmesi,
ülkemizin ne kadar çok düşmanının olduğunun bir kez daha farkına varmış olmak,
içimizde bu kadar yapılanabilmiş olmaları,
ismini duyunca bile saygı duyduğumuz askerlik gibi kutsal bir meslek mensubu insanların yapabildikleri
ve en acısı da yıllarca dindar diye geçinen bu insanların bu kadar korkunçlaşabilmesi
bu insanların dine Risale_i nur’a verdiği zarar tüm bunlar içimi acıtıyor. Evet öfkelendirmiyor üzüyor. Çünkü öfke bana zarardan başka bişi getirmez ama üzüntü beraberinde merhameti e getirir ve merhamet ise her derde devadır. Bu yüzden değil midir ki Üstad Bediüzzaman “Biz muhabbete memuruz “ demiştir. Bu yüzden değil midir ki Allah her surenin başında Rahman ve Rahim ismini zikretmiştir.
Yaşanılanlar çıkardığım bir ders var o da şu ki eğer insan hırslarına öfkesine kapılıp giderse yapamayacağı şey yok zaten insanın kuvve-i gadabiyesine yani öfke duygusuna da bir had konulmamıştır. İnsanın görevi ise bu duygularının dizginini elinde tutmaktır. İnsan olmak imtihanda olmaktır ve her an nefsinle şeytanınla cihat edebilmek. Ama eğer insan nefsinin şeytanın arzularına kapılıp giderse yapabileceklerinin sınırı olamayabilir. Paranın, makamın, mevkinin esiri olursa yanlış yapmaktan kurtulamaz. Bütün bu savaşlar, kavgalar, darbeler bunu gösteriyor ki insan insanlık görevini yapmadığı için insan gelip insan gitmeyi başaramadığı için yaşanıyor tüm bunlar.
Nurşin ÇETİNER
